सोलापूर : उसापासून साखर तर साखरेपासून गोड पदार्थ बनवले जातात. सकाळच्या चहापासून ते प्रत्येक सणापर्यंत, आनंदाच्या प्रसंगी वाटल्या जाणाऱ्या मिठाईही साखरेपासून बनवल्या जातात. पण, ऊस कसा पिकतो याचा विचार आपण कधी केला आहे का? शेतात ऊस पिकवणाऱ्या शेतकरी आणि कामगारांसमोर कोणती आव्हाने आहेत. साखरेखेरीज उसापासून दुसरे काय मिळते, तेच उदरनिर्वाहाचे एवढे मोठे साधन आहे. मार्चचा कडक उन्हाचा तडाखा सहन करीत उस कामगार उसामध्ये गोडवा भरण्याचे काम करीत असतात.
ऊस पेरणीसाठी मार्च महिना सर्वोत्तम मानला जातो, परंतु दुपारी शेतात काम करणे सोपे नाही. शेतात ऊस पेरणाऱ्या साक्षी कंबोज सांगतात की, महिलांची मजुरी ३०० रुपये प्रतिदिन ठरवली जाते, जी कमी आहे, तर पुरुषांना ४५० रुपये जास्त मजुरी मिळते. स्त्रियाही त्यांच्याप्रमाणेच मेहनत करतात. महिलांना उसाची पुली (जड भार) उचलायला लावू नये हे आवश्यक आहे. तो सकाळी आठ वाजता येतो आणि संध्याकाळी सहा वाजता घरी जातो. तुमच्या मेहनतीचे पैसे कमी मिळतात. दहा तास शेतात काम केल्यानंतर महिलांना घरातील कामेही करावी लागतात. पशुसंवर्धनही आहे.
ऊसाची काळजी घेताना खूप काळजी घ्यावी लागते. ऊस हे एक किफायतशीर पीक आहे. एका बिघामध्ये ऊस लावण्यासाठी 7,000 रुपये खर्च येईल, ज्यामध्ये बियाणे आणि मजुरीचा खर्च समाविष्ट आहे. अशा प्रकारे, एका बिघामध्ये तुम्हाला सुमारे 50 ते 60 क्विंटल ऊस मिळू शकेल, ज्याची किंमत खर्चापेक्षा दुप्पट किंवा किंचित जास्त असेल. जास्त क्षेत्रावर ऊस लावल्यास नफाही जास्त होतो. दुसऱ्या आणि तिसऱ्या वर्षी त्याचा नफा वाढेल, त्यामुळे ऊस उत्पादन हे इथल्या उदरनिर्वाहाचे मोठे साधन आहे, कारण केवळ शेतकरीच नाही तर शेतमजूरांनाही त्यातून काम मिळते. यातून पशुपालकांसाठी चाराही उपलब्ध होतो.
पेरणीपूर्वी आणि नंतर श्रम
पेरणीपूर्वी शेत तयार केले जाते. माती प्रयोगशाळेत चाचणीसाठी पाठविली जाते, ज्यामुळे जमिनीतील पोषक तत्वे दिसून येतात. त्यानुसार, खत आणि खतांचा वापर केला जातो. शेतात ऊस लावण्यासाठी बेड तयार केले आहेत. आजकाल मिश्र शेती अंतर्गत गहू पिकासह उसाची पेरणी केली जात आहे. उसाचे बियाणे शेतातील उभ्या पिकातून घेतले जाते. सध्या एकीकडे शेतात ऊस उभा असताना त्याची पेरणीही सुरू आहे. शेतातून ऊस तोडून साखर कारखान्याकडे पाठवला जात आहे. त्याचबरोबर ऊस या पिकाच्या बियाणांचाही शोध सुरू आहे.
पेरणीच्या वेळी काऴजी
ऊसाची पेरणी करताना विशेष काळजी घ्यावी लागते. बियाणे उसाची पाने विळ्याऐवजी हाताने काढली जातात, त्यामुळे उसाच्या भुसांमध्ये असलेले डोळे सुरक्षित राहतात, कारण पेरणीनंतर हे डोळे रोपांची उगवण करतात. तुटलेले डोळे म्हणजे उसाला बियाणे किंमत नाही.
बियाणे असलेल्या उसामध्ये कोणताही रोग होऊ नये. ज्या उसामध्ये छिद्र, लाल रेषा, कुजणे किंवा रोग दिसतो, तो वेगळा केला जातो. बियाण्यासाठी फक्त पूर्णपणे निरोगी ऊस निवडला जातो. अनेकवेळा असे देखील होते की उसाच्या मुळाजवळील भाग खराब होतो, नंतर पुढील भाग बियाण्यासाठी निवडला जातो, ज्यामध्ये सहसा कोणताही दोष नसतो. ढिगाऱ्यातून काही ऊस काढून त्यात असलेल्या उणिवा दाखवून ते बियाणासाठी वापरता येत नाही. बियाणे असलेल्या उसाचे तुकडे करण्याची देखील एक पद्धत आहे, एका तुकड्यात तीन किंवा चार कर्नल ठेवल्या जातात, प्रत्येक कर्नलच्या सुरुवातीला एक डोळा असतो.
“उसाच्या प्रत्येक गाळ्याची सुरुवात असो किंवा शेवटचा भाग, डोळे असतात. जेव्हा आपण शेतात उसाचा तुकडा पेरतो तेव्हा त्याच्या प्रत्येक शेंगाचा किमान एक डोळा वरच्या भागासारखा असतो, ज्यामुळे अंकुरलेले रोप मातीतून बाहेर येते. त्यामुळे उसाचे तुकडे शेतात बनवलेल्या वाफ्यांमध्ये जास्तीत जास्त डोळे वरच्या दिशेने जावेत अशा पद्धतीने टाकले जातात. दीड तुकडे, म्हणजे दोन तुकड्यांच्या जागी तीन तुकडे टाकले जातात, जेणेकरून शेतात असा कोणताही भाग नसेल जिथे रोप वाढत नाही.
